Kerkhof

Het kan raar lopen. Als oudste vier huizen verderop in de straat zou opgroeien, hield hij zich nu waarschijnlijk bezig met fietscrossen en het zorgvuldig snoeien van bonsaiboompjes. Ons huishouden ligt in een andere houdgreep, maar hij laat zich gewillig gijzelen door de voetbalterreur.
"Is de spits van Liverpool goed, papa?" is een vraag die hij zo maar op de ontbijttafel kan gooien, tussen het smeren van een crackertje en het vullen van zijn broodtrommeltje door. Regelmatig vist hij naar ouderlijke adviezen die zijn team op 'Online Soccer Manager' naar het kampioenschap moeten leiden.
Jongste heeft weer andere zorgen. Als ik op de inrit de poort voor hem openhoud om hem naar school te brengen, kijkt ie me iets te lang aan. Ik herken die blik. Het is de oogopslag waarmee snaakse plannetjes worden verraden: op zijn bagagedrager heeft hij een oude voetbal gebonden. In mijn hoofd houd ik twee seconden overleg, maar laat hem ontsnappen.
Op het plein naast het schooltje van de jongens ligt een kunstgrasveldje met twee doeltjes waar ze in pauzes op mogen voetballen. De combinaties en doelpogingen lukken niet altijd even goed, want het gemeenteplantsoen ernaast, een toendra met dichtbegroeid struikgewas, ligt vol met voetballen die na urenlang zoeken met de hele klas als verloren worden beschouwd. Zeker vier exemplaren zijn van jongste, voor ons reden om de ballen voortaan thuis te laten.
"Ga je niet afspreken?" vraag ik aan oudste als ik de jongens 's middags ophaal.
"Nee, ik heb thuis een wedstrijd op OSM," antwoordt ie. Direct achter hem aan komt jongste met de fiets aan zijn hand. Weer die blik. Zijn bagagedrager is leeg.
"Het ballenkerkhof?" vraag ik gespeeld boos.
"Nee, bij mevrouw Van Luffelen." Jongste wijst naar een voortuin aan de overkant van de straat. Ik overzie de afstand van het voetbalveldje naar het hermetisch afgesloten tuintje en fluit tussen mijn tanden. Zijn rechterbeen wordt steeds sterker.