Danse macabre

Of het nu om dat doelpunt van Schick vanaf de middellijn gaat, de bodemloze energie van Denzel Dumfries of een finalegoal na twee minuten; dit EK bruiste regelmatig. Toch vond het allerbelangrijkste moment van dit voetbaltoernooi vier weken eerder plaats. Ik was buiten en Jongste zei: “Er is paniek op het veld.” Met een bbq-tang in de hand keek ik naar de beste teamprestatie van deze zomer. Toen na een elektriciteitsschok de benen van Eriksen schokten, voelden we het allemaal: de dood loerde mee. De dood, een angstgegner voor velen. Neem Roberto Mancini, de coach van de Italianen. De man is bijna zestig, maar staat als een gigolo langs de zijlijn. Op een leeftijd dat hij zijn eerste spataderen moet zalven, traint hij zijn torso. Op een terras knipoogt hij naar veel te jonge serveersters die hem een latte brengen. De eeuwige jeugd als medicijn tegen de dood die als voetschimmel al lang een weg naar boven is gestart. Maar ooit zal ook de Italiaanse bondscoach in de spiegel kijken en erkennen: die strijd verlies je. Zijn aanvoerder, Giorgio Chiellini, heeft minder last van het verval. Dat dunne haar, de ingevallen wangen van een longpatiënt, de rug die dit toernooi bij elke wedstrijd krommer groeide; de dood heeft op het lichaam van Chiellini zijn piketpaaltjes al geslagen. Maar met het gemak van een oude pizzabakker bewerkt hij de vijandelijke spits met ui en parmaham. Als een sliding overlevingskunst is, lacht Chiellini in het zestienmetergebied de dood in zijn smoel uit. Voor Christian Eriksen werd dit EK geen eindstreep, maar een nieuwe start. Zonder twijfel keek hij naar die laatste stop van Donnarumma. Het betekent voor Engeland opnieuw 55 jaar wind en regen. Chiellini tilde in extase de beker en lonkte vergeefs naar onsterfelijkheid. Op die vibe worden over een klein jaar in buitenwijken van Turijn en op het Toscaanse platteland baby’s geboren, die Giorgio en Gianluigi heten. Zo draaiden op Wembley begin en einde om elkaar heen. De EK-finale, een één-tweetje tussen leven en dood. We kijken er niet meer van op. Want diep van binnen weten we: zo gaat het eigenlijk elke dag.