De transferperiode van Hakim Ziyech lijkt precies op dat liedje van Phil Collins. Hij doet even alsof er allemaal niets aan de hand is, die gekke Phil, met zijn refreintjes en tierelantijntjes, maar je weet het: ergens zullen de drums zwaar binnenvallen.
Hakim Ziyech voelt dat perfect aan. Zijn start bij Ajax was moeizaam. Maar na veelvuldig balverlies en rare maniertjes begon Ziyech met passjes te strooien. Machtige ballen vertrokken van zijn voet met een precisie waar zelfs de maker van een Zwitsers uurwerk een wenkbrauw van zou optrekken.
Het spel met de zaakwaarnemers is dan een logisch gevolg. Het gelonk naar mogelijke clubs, het geflirt. De korte interviewtjes waar woorden als ‘ambitie’, ‘uitdaging’ en ‘het goede gevoel’ opduiken als verdachten in een aflevering van Baantjer. Bij Hakim Ziyech klinkt zo’n vraaggesprek anders:
“Mijn nieuwe club moet passen als een mocassin. Sevilla? Lijkt me niet, daar zit Wöber. Ik wil verder kijken dan het hoofd van Luuk de Jong. Ik wacht wel af. Ajax is ook goed. Lekker geinen met Nous.”
Ziyech kwam drie jaar geleden naar Ajax toen de competitie al was begonnen. Opgejaagd door paniek en het naderen van de transferdeadline maakten ze in Amsterdam alsnog de miljoenen over aan FC Twente. Over een maand zal Bayern München (of een andere topclub in problemen) op dezelfde wijze bij Ziyech aankloppen. Hakim met zijn gouden voetjes moet de problemen oplossen.
Ziyech in een transferperiode, het is prachtig om te volgen. Rustig wacht ie af in een hangmat, een bijzettafeltje voor een cocktail in vier kleuren. Op zijn neus een bril van Elton John. Ziyech kijkt naar zijn moeder, ze knoopt een tapijt van geschoren kamelenhaar. Via twee halve kokosnoten op zijn hoofd luistert hij naar muziek. Iets van Phil Collins. Dan weet hij namelijk precies wanneer de drums een einde maken aan het geneuzel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten