Doornroosje

Mijn vriendin had nachtdienst. De jongens weten wat dat betekent: op hun tenen door het huis bewegen en ruzie maken op fluistertoon. Vanmorgen stapte ze vermoeid de keuken binnen op het moment dat de rest luidruchtig aan het ontbijt zat. Ik had met haar te doen toen ze zichzelf naar boven hees om de nodige slaap in te halen. Om haar rust te verzekeren, gooide ik er een wedstrijdje in.
"Jongens, wie vandaag het zachtste speelt, is straks de prins."
"Een prins? Hoezo?" vroeg oudste.
"Die mag straks Doornroosje wakker kussen."
De voorgehouden worst zorgde voor een geluidloze ochtend. Oudste luisterde op een koptelefoon naar alle hits uit de top 40, jongste speelde FIFA 15 op zijn WII-computer met het volume op nul. Als een generaal tijdens een staakt-het-vuren genoot ik van de rust, maar het ging fout toen oudste in een onbewaakt moment de plug uit de stereo haakte. Met beide armpjes in de lucht stuiterde ie als Armin van Buren door de huiskamer en hij had niet in de gaten dat het hele huis meeschudde. Met een snelle draai aan de volumeknop werd de situatie gered.
Jongste was beter in vorm. Met zijn duimen stuurde hij de spelers van Liverpool op het televisiescherm. Ze gingen als de brandweer tegen Bayern München. Behendig zond hij de linksback naar voren. De Duitse back werd gepasseerd als een wegrestaurant op de A2. De voorzet leek achter de spits te verdwijnen, maar door een vingerbeweging viel ie plots achterwaarts en schoot als Van Basten de bal in het kruis. De keeper keek als Van Grinsven het kunstwerk na.
"Zoooooo!" gilde ik, precies zoals jaren geleden met die goal tegen Den Bosch.
"Sssssst!" siste jongste met zijn wijsvinger op de lippen.
Maar het kwaad was al geschied. Van boven sloeg haar stem als een zweep op mijn wang: "Hé! Kan dat niet een beetje zachter?" Het sprookje was meteen uit. Met Doornroosje kwam het moeizaam goed. Het duurde zeker vier dagen voordat ik weer haar prins was.