Ineens zag ik hem in de samenvatting bij Studio Sport. Dat zwarte haar, die donkere oogopslag en die licht gebogen rug waarmee hij jarenlang slim tussen de linies bewoog. Nu keek hij vanaf de tribune naar de wedstrijd van zijn oude liefde: Jari Litmanen was terug bij Ajax.
De Fin zat in De Arena niet ver verwijderd van de kopstukken van de club. De mannen die met hun gespleten tong en valse praatjes Ajax naar de rand van de afgrond hadden geleid. Litmanen was nooit een man van vele woorden geweest. Ware leiders gebruiken een andere taal.
Er gaat een verhaal over zijn tweede periode als speler bij Ajax. De selectie van Ajax was verdeeld in twee kampen. Ibrahimovic en Van der Vaart gunden elkaar het licht in de ogen niet. In de rust van een competitiewedstrijd was er onenigheid over de passing in de eerste helft. De ruzie liep hoog op. Coach Ronald Koeman sprak strenge woorden, maar kreeg de rijen niet gesloten. Spelers stonden schreeuwend tegenover elkaar, totdat Litmanen ineens ging staan en zijn arm omhoog stak. Meteen verstilde de kleedkamer. De middenvelder mompelde twee woorden: "Binnenkant voet." Ajax werd dat jaar alsnog kampioen.
Op het veld opende Bulykin de score tegen NEC. Op de tweede ring bewoog het been van Litmanen in een reflex mee, alsof hij Ajax weer bij de hand nam. Zijn hart ligt nog steeds in Amsterdam. Nu de club opnieuw hunkert naar rust en leiderschap lijkt de oplossing opeens heel nabij. De Fin beweegt nog steeds vlekkeloos tussen alle linies door. Wanneer gaat zijn arm omhoog in de bestuurskamer?
Lang leve Jari Litmanen, vandaag wordt hij 41 jaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten