Vive la Vida

De analisten die het WK 2018 typeren als magertjes, omdat te veel landen defensief speelden en de spelhervatting heilig werd verklaard: ze kunnen me wat. Dit WK was een feest. Een speelfilm van een maand met nieuwe topsterren, slechte B-acteurs, geknakte reputaties en maatschappelijk engagement.
Laat ik het maar meteen gezegd hebben: hét moment van dit WK was de sprint van Kylian Mbappé in de wedstrijd tegen Argentinië. Die run van 60 meter duurde maar een paar seconden, maar er gebeurde zo veel. Het einde van de carrière van Macherano, die als een suf woestijnkonijn de gazelle zag vertrekken en het gezicht van Rojo, die zelfs bij United in de Premier League nog nooit een aanvaller in deze snelheid op zich af zag komen en in blinde paniek zichzelf er maar voor gooide. De hele wereld zag het: de geboorte van een wereldster.
Kylian Mbappé is het cadeautje van dit toernooi, samen met zijn coach, Didier Deschamps met zijn afgesleten tandjes. Ik was daar graag bij geweest, bij de tactische bespreking van de Fransen voor de WK-finale. Voor een bord met magneetjes staat Deschamps met een gezicht als een verroeste kolenkit uit te leggen hoe ze Modric moeten afstoppen. “Zijn er nog vragen, mes amis?” En dat Pogba dan zijn vinger opsteekt:
“Mijn buurman is tandarts, monsieur. Wilt u zijn nummer?”
Het WK voetbal, een mannenbolwerk toch, was ook het toernooi van de vrouw. Op de tribunes werden werkelijk alle vrouwen met dansende rondingen in T-shirts in beeld gebracht (de #MeToo-ontwikkeling is compleet gemist door de beeldregie), maar in de studio is komst van de vrouw niet meer af te stoppen. De BBC lanceerde een vrouwelijke commentator, bij de BRT flankeerde Imke Courtois fris het gemompel van Jan Mulder en bij Henry Schut blies Jacky Groenen de analyses van Rafaël van der Vaart volledig weg (onderuitgezakt naast Hugo Borst, maakte Raffie opmerkingen die niet verder kwamen dan “een vlek in het tapijt kun je het best verwijderen met een schoonmaakmiddel.”). En natuurlijk de vrouwelijke president van Kroatië. Het succes van de Kroaten gaf haar politieke carrière een internationale boost, maar door een plotse hoosbui na de finale drukte ze naast Poetin als Miss Wet T-shirt keeper Subasic troostend tegen haar presidentiële boezem.
Dit WK is ook het verhaal van Neymar (miljoenen kinderen peuteren momenteel zijn naam van het voetbalshirt), dat van scheidsrechter Pitana (wat gaat er door zo’n hoofd, dat elke morgen als een pizza Calzone lijkt opgewarmd in een houtsteenoven, als de wereld over je meekijkt bij een VAR-moment?), de opgeruimde kleedkamer van Japan (normaal toch?), het doelpunt van Jörgensen en Eriksen, de lach van Ronaldinho trommelend op een djembée, de lange armen van Courtois, het gilletje van Southgate, de naam van de coach van Brazilië die je uitspreekt als ‘tietjes’ en het definitieve verlies van Van Basten (voor eeuwig dolend in het schemergebied tussen spelregelverbetering en corrupte bobo’s).
Maar terugdenkend aan het WK in Rusland is daar altijd op een vreemde manier ook het hoofd van Domogaj Vida. Met zijn staartje. Het lijf van de Kroatische verdediger, waarin onmetelijke kracht is verbonden met onmetelijke afstotendheid, lijkt op een kruising van Jerommeke met tante Sidonia. En hij kwam nog verrassend ver, met zijn capriolen. Misschien is daarmee het WK nog wel het beste samen te vatten als een titel uit een stripboekreeks: ‘Suske en Wiske en de valkuilen van de vrolijke Vida’.