Stijf

De week van sneeuw en winterkou trok een streep door de training van F1. Met de hulp van ouders werd op donderdagavond het gymzaaltje van de Franciscusschool geregeld. Het bracht me terug naar geheugenland, want op die school leerde ik lezen, schrijven en rekenen. De klaslokalen die ik op weg naar de kleedkamer passeerde, brachten zoete herinneringen: het hoekje van de herfsttafel, het lijntje boven het raam waaraan de aap-noot-mies-platen hingen en de Pippi Langkousstaartjes van het meisje dat voor me zat.
De efjes merkten niets van mijn weemoed. Als wespen op een glas ranja stortten ze zich op de ballenkar van het speelzaaltje. De schoten vlogen me om de oren. Nadat een rondootje en een paar techniekoefeningen rust hadden gebracht in hun dadendrang, was het tijd voor een andere parel uit het verleden: bankvoetbal.
Het zal ergens laat in de jaren zeventig geweest zijn dat meneer Wouters van den Oudeweijer, gymleraar op mijn oude middelbare school, aan het eind van een les met veel klauteren en touwklimmen, een verrassend voetbalspelletje introduceerde. Vier banken werden op de kant in de hoeken van de zaal gezet met telkens twee verdedigers ervoor. Als de bal jouw bank raakte, schoof je achteraan aan bij de wachtende duo's tegen de muur. Wat vervolgens ontstond was een wild spektakel met veel loopwerk, combinaties, passeerbewegingen en haastig gemaakte verbonden ("Zullen we samen op hen?"). Als beweging het hoofdingrediënt van de gymles moet zijn, vormde bankvoetbal de absolute taart. In mijn herinnering werd echter onze standaardvraag bij elke gymles ("Meneer, gaan we weer bankvoetballen?") steevast gepareerd door meneer Wouter van den Oudeweijer met een haffel speren of nog erger, de bak met kogels. Het kon niet verhinderen dat 'bankvoetbal' aansloot bij het gouden rijtje van middelbare schoolherinneringen, precies tussen de steekvlam bij een scheikundeproef die de kuif van meneer Van de Hurk verschroeide en de allereerste tongzoen in.
De kracht van het spel werd ook herkend door de spelers van F1. Okay, in de hoeken vier banken, duo's ervoor, een bal ertussen en gáán. In het kleine sportzaaltje van de Franciscusschool kwamen balaanname, druk zetten en passeren samen als een symfonie van Bach. Stomend was de inzet, bruisend het plezier. Opmerkelijk lang hield ik in het strijdperk stand aan de zijde van onze kleine rechtsback. Razendsnel weerden we aanvallen op onze bank af en sporadisch combineerden we een bres in vijandelijke linies, waarna met een verraderlijk puntertje tegenstanders uit het gevechtsfront werden geknikkerd. Als een puber van 14 gooide ik mijn spieren in allerlei bochten. Natuurlijk, op dit feest van herkenning kon alleen een enorme kater volgen. Met geen mogelijkheid kon ik vanmorgen mijn bed uitkomen.