De heupen van Johan

“…. en daarom hebben we voor meneer Derksen een passend cadeau gezocht. We bieden hem het jubileumboek en een Bladella-handdoek aan. Dat levert morgenvroeg een mooi beeld op als Johan uit de douche stapt en onze blauwwitte handdoek om zijn magere lendenen slaat!”
Met dit spannende beeld eindigt de voorzitter van de club zijn introductie op de spreker van die avond. De zaal zit vol met voetballiefhebbers die het beeld van een nog nadruipende Derksen luid lachend verwerken. Ik stoot mijn buurman aan: “Zo, ik moet nog zien of die Derksen dáár overheen komt!”
De spreker heeft slechts twee tellen nodig als hij zich op het podium meldt:
“Ja, en als ik die handdoek laat vallen, wordt het een lekkere ochtendwip!”
De eerste lachgolf rolt van de voorste rij naar achteren. Johan Derksen, eindredacteur van Voetbal International en populair voetbalanalyticus op televisie, heeft vanaf moment één de zaal aan een lijntje.
De lezing is helder opgezet. Menno Tamming, de meegebrachte assistent, stelt als een dartele buitenspeler de vragen, Derksen kopt ze als een ervaren spits binnen. Hij lijkt meteen warmgedraaid en gooit er de klassieke anekdotes uit over Wim Suurbier met zijn leuter in de soep en de vaginale scheten van Linda de Mol.
Oh jee, vrees ik, toch niet een voorgekookt één-tweetje op het podium met oude koeien in een nieuw jasje? Maar die angst blijkt onterecht als het publiek de kans krijgt om vragen te stellen. Op geheel eigen wijze, direct en recht-op-de-man-af, spreekt Derksen zich uit over allerlei onderwerpen die aangesneden worden. Of het nu gaat over de wanhoop bij Feyenoord, de vreemde move van Ruud Gullit naar Tsjetsjenië of zijn band met Wilfred Genee en René van der Gijp, de snor van de voetbaljournalist verbleekt geen moment. Losjes met kwinkslagen strooiend gaat hij met open vizier in op de vragen. Niemand wordt gespaard. Onverholen vertelt Derksen hoe hij de zaken ziet: nee, hij komt niet op de verjaardag van de veel te ijdele Genee, Fred Rutten kan niet praten en Gullit maakt zich voor altijd ongeloofwaardig en moet een schop onder zijn kont hebben.
Hij komt er zelfs mee weg als hij plaatselijke held Roy Beerens een ‘juffertje’ noemt en trekt definitief de overwinning naar zich toe door de zaal toe te vertrouwen dat Jolanthe na Jan Smit en Wesley Sneijder waarschijnlijk bij hém zal aankloppen voor een ‘sterrenbeurt’. Na anderhalf uur neemt Johan Derksen dankbaar het applaus van zijn toehoorders in ontvangst en reist tevreden af naar zijn stulpje in Oudewater.
Het kost me weinig moeite om een beeld te vormen van de volgende ochtend in huize Derksen. Enkele minuten na een verkwikkende douche rolt de voetbalanalyticus zijn magere lendenen behendig naar zijn eigen helft van het bed. Zijn vrouw komt langzaam bij van de hemelse momenten. Na een paar seconden vraagt ze, nog altijd hijgend:
“Tjonge Johan, dat was lekker. Waar had ik dat aan te danken?”
Geheel in zijn nopjes steekt Derksen de brand in een nieuwe Agio-sigaar en inhaleert diep. Voldaan staart hij de zwevende rookpluimen na. Johan Derksen telt de zegeningen van de net begonnen dag: een goede sigaar, veel voetbal en een beetje sex.
Dan richt hij zich tot zijn vrouw en beantwoordt haar vraag:
“Een cadeautje van Bladella, schat.”