Knoppen

Met een grote lepel roerde ik door een pan voor het oudejaarsdiner, toen de bel ging. Ik verwachtte de bezorger van de buurtkrant met een opgestoken klauw voor zijn eindejaarspremie, maar voor de deur stond een bekende cabaretier met een rond brilletje.
“Youp!” zei ik.
Gastvrij stak ik mijn hand uit, maar de conferencier glipte langs me heen de gang in, liep door naar de keuken en plofte daar onderuitgezakt op een stoel.
“Youpie!” zei ik nog een keer, en op een beheerste toon alsof ik elk jaar op oudejaarsdag een bekende cabaretier aan de keukentafel heb: “Koffie?”
“Graag! Met suiker.” In dezelfde ademstoot gooide Youp beide benen op een hoek van de keukentafel.
“Moet je niet schaven aan de oudejaarsconference?” vroeg ik, ook om de stilte uit de keuken te verjagen.
“Nee. Die is klaar.” Youp lachte erbij als het straatschoffie dat zojuist met een katapult een steen door het raam van slagerij Pigmans heeft geschoten.
“Trump? #MeToo? Danny Blind in Bulgarije?” hengelde ik.
“Dát. En nog een snufje Thierry Baudet, wat klodders Boer zoekt vrouw, Mighty Mike, vanalles.”
De koffiemachine gorgelde een kopje dark roast. Dampend zette ik het op tafel. “Wat is de moraal dit jaar?” vroeg ik.
Youp plaatste zijn voeten terug op de grond en leunde over tafel. Hij keek me aan alsof ie ter plekke Buckler weer op de kaart ging zetten.
“De moraal? Elk jaar begint met nieuwe knoppen aan een eikenboom: als een belofte, de hoop op prachtige nieuwe bladeren. Maar door storm, een strenge winter, een snoeischaar en de hamer van willekeur blijven er aan het einde van het jaar weinig knoppen over.”
Ritmisch roerde hij de suiker door zijn espresso.
“Dus eigenlijk zoals met Nouri?” vroeg ik.
“Ja, zoals met Appie.”
Youp nipte van zijn koffie, ik dacht na over herfststormen, snoeischaren en knoppen aan eikenbomen. “Maar Frenkie dan?” stribbelde ik tegen, “En Matthijs de Ligt? Kluivert?”
Youp zweeg.
“Stengs? Guus Til? Kik Pierie? St. Juste? Locadia desnoods?”
Youp negeerde mijn vragen. Hij bladerde vluchtig door de krant van gisteren, pakte een kletskop uit de trommel en knikte toen in de richting van de pan die nog steeds achter me stond te pruttelen.
“Wat eten we eigenlijk vanavond?”



Ik wens iedereen in 2018 een bloeiende lente,
Pieter Abrahams