Gek

In het niemandsland tussen Kerst en Oudjaar zat ik aan de keukentafel. In de krant las ik een artikel over Virgil van Dijk, de verdediger van Southampton die voor tachtig miljoen overstapt naar Liverpool.
“Wat lees je?” vroeg Oudste over mijn schouder.
“Oh, een hoop gekkigheid,” antwoordde ik.
Ik was net gewend aan de Advocaat-soap, die nu écht aan zijn laatste klus begint als crisismanager bij Sparta, een club waar voetbaltalent net zo uitzonderlijk is als onbesproken gedrag op een PVV-kandidatenlijst, dus die Duurste-Transfer-Van-Een-Nederlandse-Voetballer-Ooit kon er nog wel bij.
Toen ik de krant dichtsloeg, stond Jongste naast me.
“Pap, wil je op de app vragen wie er mee gaat voetballen op het sportpark?”
Het berichtje op de groepsapp van zijn team was zo verstuurd en doordat mijn telefoon spoedig zoemde met enthousiaste reacties, vulde Jongste een rugzak met zijn bal, wat fruit en een half pak lange vingers dat het kerstdiner had overleefd. “Die deel ik uit in de rust van het partijtje!”
Oudste stortte zich ook op het kietelen van zijn maag. Geïnspireerd door nieuwe afleveringen van de Cupcakecup dook hij in een keukenkast waar hij een mixer, bakvormen en een pak met deeg voor muffins vond. De cakejes vulden het huis net met een heerlijke geur, toen Jongste, met het zweet op het voorhoofd, terugkeerde van het sportpark.
“En? Wat hebben jullie gedaan daar?” vroeg ik.
“Partijtje, tienen, lange vingers gegeten, verstoppertje, gewoon wat gekkigheid,” zei Jongste.
Hij heeft gelijk, bedacht ik me, terwijl we alledrie een grote hap namen uit een verse muffin. Of het nu om een belachelijke transfer gaat, een driftige coach langs de lijn in Het Kasteel of een paar uurtjes spelen met vriendjes en een bal op het sportpark; het is allemaal gekkigheid.