woensdag 27 september 2017

Zout

Ons gezin is gespleten in twee voetbalkampen. Oudste, zijn moeder en ik zijn voor van Ajax. Hoewel mijn vriendin en ik beseften dat een keuze voor een voetbalclub niet is op te dringen (met oudste waren we 'lucky'), deden we in de opvoeding van Jongste toch onze uiterste best met drinkbekers, pyjama's en rugzakjes in hoofdstedelijke kleuren, maar hij ging stoïcijns zijn eigen weg en koos voor PSV.
Jongste heeft geen last van de nummerieke minderheid, hij beweegt vrij door het gezin als een leeuwenwelp die in de dierentuin in de apenkooi is terecht gekomen en vriendschap heeft gesloten met een gekke bavianenkolonie. Natuurlijk leidt het wel tot kolderieke taferelen.
Zo ook het afgelopen weekend.
Mijn vriendin en ik zaten zondag op een bankje op de tennisbaan, waar Oudste met zijn maten een competitieronde afwerkte. Terwijl Oudste geconcentreerd serveerde en dubbelhandig retourneerde, begon PSV aan het lastige uitkarwei in Utrecht. Jongste, die ervoor koos om alleen thuis die wedstrijd te volgen, hield me op de hoogte. Nog vóór zijn broer de eerste set gespeeld had, ging al twee keer mijn telefoon.
"Al 0-1, pap. Locadia!"
"Het staat nu 1-3. Locadia speelt geweldig!"
Natuurlijk gunde ik jongste zijn pleziertje. Ik zag hem al zitten, op de bank met Fox. Mijn moment zou later die middag komen, Ajax ging thuis in de Johan Cruijff Arena Vitesse wegzetten. Doordat de tenniswedstrijden van Oudste en de anderen uitliepen op driesetters, was ik echter aangewezen op de berichtgeving op mijn telefoon. Terwijl Oudste manmoedig in een mooie najaarszon stand probeerde te houden tegen een sterke opponent, druppelde het debacle in Amsterdam mijn mobieltje binnen. De 0-2 voelde als een mokerslag, maar Jongste laat zo'n buitenkansje niet lopen.
"Het gaat geloof ik niet zo lekker met Ajax, pap," zei ie.
Het was vooral dat snaakse lachje aan het einde van zijn zin, dat veel zout in de wonden strooide.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten