Hoofdpijn

Onze caravan staat onder een grote eik. 's Nachts schrikken we geregeld wakker van een vallende eikel op het dak. Plok!
Overdag hebben we daar geen last van: we liggen op het strand en turen naar de bergtoppen rondom het meer, we plonsen in het water, we gaan waterfietsen, we houden een tafeltennistoernooi, we eten een pizza bij de kantine, de jongens tennissen op de gravelbaan, we wandelen in de bergen of we rijden naar de Spar in het dorp voor het avondeten en goede WiFi.
Sinds kort heeft jongste zich binnengewerkt bij de voetbalpartijtjes aan de andere kant van de camping. Twee opgeschoten pubers, één in Bayern München-tricot en de ander in een Chelsea-shirt met Kanté op de rug, vormen de ballotage voor het betreden van het drukbezochte kunstgrasveldje (met rubberkorrels, maar daar hoor je niemand meer over). Eerst stond ie op de wachtlijst; hangend tegen een doelpaal was ie scherp op naast geschoten ballen. Maar toen ie een verre bal met een mooie curve terug in de voeten van Kanté bezorgde, kreeg ie met een snelle handbeweging een veldplaats tussen vele Nederlandse haantjes, enkele Duitse Torjäger en een verdwaalde Oostenrijkse balliefhebber.
Het houdt hem behoorlijk bezig, want gisteren meldde ie zich te laat voor het avondeten. Met uiterste precisie had ik rösti's en Wienerschnitzels gebakken en mijn vriendin had een wittekoolsalade met appel en krenten gemaakt, die in de keuken van een sterrestaurant kirrende geluidjes zou veroorzaken.
Maar jongste kwam dus niet opdagen. De salade was op en zijn schnitzel en twee eenzame rösti's stonden op tafel te verschrompelen, toen hij zich aan de dis meldde. Dit vroeg om een ouderwetse tuchtiging. Ik richtte me op jongste met het morele kompas in de ene en een priemende vinger in de andere hand.
"Je bent te laat," begon ik streng. En precies tóen stuiterde een eikel recht op mijn knar.