Vaderdag

Vaderdag brengt altijd veel creativiteit. Oudste knutselde een papieren brillenkoker en een supermanpoppetje uit een kurk. Die Superman was ik, zei hij erbij. Jongste had in het midden van een vel mijn naam geschreven en daaromheen voorwerpen getekend die zijn vader karaktiseerden. Ik zag een koffiezetapparaat en een voetbal.
"Goh, leuk!" lachte ik.
Na het ontbijt meldden de heren zich samen met de buurtvrienden op het veld voor het huis. Maar nog vóór het partijtje klonterden ze met zijn allen samen in het struikgewas, de catacomben, waar ze zich in twee rijen van vier spelers opstelden. Tijdens deze voorbereidingen voor een grootse opkomst in hun stadion, was de volgende dialoog hoorbaar:
"Wie zijn wij eigenlijk?"
"Frankrijk? Of toch Oostenrijk?"
"Nee, geen Oostenrijk. Die hebben Arnautovic."
"Die is toch goed?"
"Ja, maar hij heeft zo'n knotje."
"Okay, Frankrijk dan. En jullie?"
"Wij zijn IJsland."
"IJsland? Jullie hebben helemaal geen baarden."
"Nee, maar we gaan wel heel ver ingooien."
Nadat ook de beide aanvoerders waren aangewezen, werd er met kaarsrechte ruggen naar de middenstip gewandeld, waar de twee parallelle rijen opgingen in één lange lijn. Alles was nu gereed voor de volksliederen. Eén spelertje zwaaide naar de tribunes, maar naast een Toyota Starlet die passeerde en de buurvrouw van nummer 33 die met verwilderd haar de gordijnen van de slaapkamer opensloeg, was ik de enige die de voorbereidingen op deze EK-wedstrijd gadesloeg. Juichend bovenop de tafeltennistafel, dat dan weer wel.
Doordat er verder weinig voorzieningen op de tafeltennistafel aanwezig waren, verhuisde ik in de rust naar de keuken van onze woning. Daar, met een verse kop koffie in de hand, zag ik IJsland scoren. Jongste verzond een voorzet die oudste via de Amerikaanse eik binnenschoot. Op de keukentafel lag de tekening met de bal en het koffiezetapparaat. Verrassend hoe een kinderziel de zaken soms terug kan brengen tot de kern.