dinsdag 28 juni 2016

Rustdag

In de badkamer stond mijn vriendin ineens naast me.
"Wat is er aan de hand?", vroeg ze geschrokken.
Ik stapte uit de douchebak. Water druppelde in slierten op de tegelvloer.
"Hoezo?"
"Ik hoor je steeds hard roepen. Een diep gegrom, of zo." Uit het wastafelkastje greep mijn vriendin een handdoek. Geen idee waar ze het over had.
"En waarom houd je je armen gestrekt?"
Ik draaide een kwartslag naar de spiegel. Ik zag mezelf als het Christusbeeld op een heuvel boven Rio de Janeiro, maar dan in mijn blote kont in de eigen badkamer. Ik wilde de handdoek aanpakken, maar op dat moment klapten mijn armen als een berenklem dicht en stootte ik een diep oergeluid uit, alsof vulkanische energie via mijn mond een weg naar buiten zocht.
"HOEOEOE!"
"Ja, dat bedoel ik!" zei mijn vriendin, met haar zie-je-wel-blik.
En toen herhaalde het zich. En nog eens. En nog eens. Maar met steeds kortere tussenpozen. Ik trok er ook een vreemd gezicht bij. Mijn vriendin keek me aan alsof ze voor de trollenkoning in de Efteling stond.
"Ik geloof dat dat hele EK voetbal je nogal aangrijpt," zei ze, terwijl ze zorgzaam mijn rug afdroogde. Daarna verdween ze naar beneden. Een nieuwe aflevering van Bed and breakfast wachtte.
Het EK? Dat viel toch wel mee? Okay, vanmorgen aan het ontbijt zei ik vanuit het niets "Die knal van Payet mag nu wel uit de top vijf, Youri," maar iedereen is toch wel eens verstrooid? Opnieuw keek ik in de spiegel. Mijn armen bewogen de handdoek over borst en schouders. Zie je wel, niets aan de hand. Snel trok ik iets luchtigs uit de kast in de slaapkamer en kroop beneden op de bank naast mijn vriendin. Ze staarde naar mijn benen. In haar ogen stond pure paniek.
"Een grijze XXL joggingbroek?"

Geen opmerkingen:

Een reactie posten