Opvoeden

Sinterklaas bracht dit jaar een set onderbroeken, een pizzasnijder en een gloednieuw tijdschrift, Santos. Het ligt al dagen nadrukkelijk in het zicht, want het voetbalblad heeft op mij dezelfde aantrekkingskracht als een koud glas bier op een drukkende zomerdag.
Op de voorpagina staat een jonge voetballer, gestoken in een kort zwart broekje en een prachtshirt van het Argentijnse elftal. Het zweet parelt op het voorhoofd. Vanonder een bos krullen zoeken scherpe ogen, die later vertroebelden door cocaïne en verkeerde vrouwen, naar gaten achter de vijandelijke verdediging.
"Wie is dat?" vraagt jongste als hij langs de salontafel loopt.
"Maradona," mompelt zijn broer, "Diego Maradona."
Voetbalgrootheden, of ze nu Zinedine Zidane, Dennis Bergkamp, Pelé of Van Peppen heten, oudste legt ze net zo achteloos op tafel als Ed de Goey een puzzel van 1000 stukjes.
Omdat er bij jongste geen belletje gaat rinkelen, pak ik de laptop erbij en tik op YouTube het filmpje aan van de slalom waarmee hij in 1986 het Engelse elftal verscheurde. Geen reactie. Het hooghouden met losse veters op de klanken van Opus. Dat heeft ie eerder gezien. "Dat is hands," zegt jongste, bij de beelden van de Hand van God. De geschiedenisles wordt afgesloten met een goal op het WK van '94 waarna Maradona met gedrogeerde blik bijkans de camera in loopt.
"Wat vind je ervan?" vraag ik, als ik de computer dichtklap.
"Best goed," zegt jongste op een toon waarop in de Tweede Kamer een oordeel over het minimumjeugdloon wordt geveld, "maar Luuk de Jong is beter."
Luuk de Jong? De spits van PSV beter dan de aanvoerder die Argentinië naar de wereldtitel leidde? Dat is water verkiezen boven champagne. Zeggen dat een weekendje Leiden leuker is dan een strandweek op Mallorca. Luuk de Jong, die zie ik op een regenachtige middag een potje scrabblen met zijn schoonmoeder, Diego beweegt zijn neusgat op zo'n moment langs een lijntje coke op de linkerborst van een dronken hoer.
"Tuurlijk, jongen," antwoord ik. Op mijn schoot sla ik voor de zoveelste keer die week de Santos open. Ik kan leven met zijn keuze.