De ontmaskering

Het is doodstil in de kleedkamer. Dan smijt de jonge aanvoerder zijn voetbalschoenen met veel gif tussen de sokken en losgetrokken stukjes tape tegen de grond. Niemand kijkt op, iedereen zwijgt. Vanaf de gang dringen de vreugdekreten van de Excelsior-spelers door. De nederlaag slaat een krater in het hoofd van de aanvoerder. Sparta is gedegradeerd, zijn club. Het werpt de talentvolle middenvelder mijlenver terug in zijn ontwikkeling. Het beeld van volgend jaar uit naar Emmen en MVV snijdt door zijn hoofd. Dan houdt hij het niet meer.
“Wat een klotestreek! Er klopte geen ene donder van, we hebben geen moment in de wedstrijd gezeten!”
De aanvoerder staat op en richt zijn tirade dan op de ervaren coach die verslagen in een hoekje van het lokaal zit en zwijgend naar beneden staart.
‘“Luister maar naar mij, dan komt alles in orde’, dat zei je toch? Nou, dat hebben we gedaan met zijn allen en we donderen er nu uit!” Met beide handen maakt hij een krachtig wegwerpgebaar.
“Al die zogenaamde tactische vondsten en die psychologische trucs. Allemaal gebakken lucht! Wat een gewauwel! Sodemieter toch op! Je snapt er geen ene reet van! Met Adelaar waren we er niet uit gevlogen, zeg ik je! Wat een klotestreek!”
Woest ontdoet de jonge leider zich van zijn wedstrijdkleren en beent naar de doucheruimte. Niemand reageert. Opnieuw blijft het stil in de Sparta-kleedkamer. De spelers van Excelsior hebben een nieuw lied ingezet. Gedempt, maar duidelijk verstaanbaar ontnemen ze de coach zijn laatste restje eer:”Aadje Degrada-haadje! Aadje Degrada-haadje!”
Alsof hij vanuit een diepe spelonk terug de kleedkamer in wordt getrokken, heft de Sparta-coach zijn blik omhoog. Zonder iemand aan te kijken prevelt hij de woorden zacht voor zich uit.
“Een garantie voor succes. Dit kan niet. Ik was altijd een garantie voor succes.”
Dan spuit het water uit de douchekop. Het klettert hard tegen de tegelvloer.