vrijdag 23 december 2016

Hoop

Eén van de mooiste momenten van het kalenderjaar 2016 vond zondagmorgen 18 december plaats, een paar seconden na de wedstrijd van Bladella JO11-1 tegen VV Dommelen. Na een heroïsch duel, met veel strijd en vier doelpunten die met de 'dab', de 'Benteke' en ook de ouderwetse sprong in de lucht gevierd werden, pakte jongste met zijn voetbalvrienden het kampioenschap van de 1e klasse, door samen met het al uitgespeelde VV Hapert het gelijke aantal punten te behalen. Terwijl om ons heen het hoofdveld ontplofte met vuurwerk, spuitende kinderchampagne en dansende spelers, stond ik op het veld ineens tegenover de vader van ons keepertje dat, vaak op verbluffende wijze, zijn doel schoon wist te houden. We wisselden felicitaties uit, keken elkaar diep in de ogen en schoten vervolgens vol.
In het leven draait het niet om een kampioenschap met een jeugdteam of een gewonnen wedstrijd tegen VV Dommelen. Gezondheid, vrijheid, verbondenheid met de wereld om je heen, het is allemaal veel belangrijker. Maar in die wereld gaat tegenwoordig ontevredenheid als een sluipmoordenaar tekeer, hele volksstammen staan boos tegenover elkaar. We leven in een tijd waar kerstmarkten beveiligd moeten worden met betonblokken. Dan is het enorm verleidelijk om aan te sluiten bij de onschuld van kinderen, bij een groep E-spelers bijvoorbeeld, waar het niet gaat om macht of gelijk hebben, maar een gelukte schaar, een splijtende dieptepass of een gewonnen kampioenswedstrijd.
Nu, in de week na de euforie op de club, is het opnieuw een kind dat de aandacht trekt. Tijn, een 6-jarige jongen uit het buurdorp Hapert, laat via Serious Request weten lak te hebben aan zijn ongeneeslijke ziekte. Hij roept de mensen op om elkaars nagels te lakken en geld te storten op de rekening van het Rode Kruis. Het idee van Tijn gaat in no-time viraal. Onbekende én bekende Nederlanders laten massaal weten geraakt te zijn. Voor een paar dagen worden woede en verdeeldheid onder het volk vervangen door eensgezindheid. In het Glazen Huis brengt Miss Montréal een ode aan Tijn. Opnieuw schiet ik vol. Een week die met met het kampioenschap van jongste begon, eindigt met nagellak op miljoenen vingers. Het zijn de kinderen waar we het van moeten hebben, maar als dat zo is, is er altijd hoop.

Ik wens iedereen fijne feestdagen en een 2017 met gezondheid, vrijheid en verbondenheid.

Pieter Abrahams

1 opmerking: