Oogst

Dat hoofd van Ricardo Queresma met die ganzenveer en de getatoeëerde traantjes vat het toernooi natuurlijk perfect samen: we wilden graag gekieteld worden, maar het resultaat was om te janken. Ook David Guetta deed, net voor de wedstrijd, een duit in het EK-zakje. Dat moet je kunnen, voor het oog van Europa als een IJslandse linksback aan een paar knopjes draaien en dan verwachten dat het hele stadion met jou de Horlepiep gaat dansen. Fransen hebben dat sowieso niet zo goed begrepen. Of het nou om een Peugeot of een schimmelkaasje uit de Dordogne gaat: de creativiteit is vaak ver te zoeken.
Cristiano Ronaldo, die weet normaal wel raad met de Franse slag. De Portugese ijdeltuit op een plein in Parijs tussen de schilders met hun aquarelkoffertjes en hun ezeltjes met karikaturen van Brad Pitt en Marilyn Monroe, ik mag daar graag naar kijken. In zes afgemeten passen grist hij een straatschilder de alpinopet van het hoofd en smijt hem in de Seine. Dan het sprongetje achterwaarts en de armen wijd.
"Zuuuuuu!"
In de finale wachtte het Franse elftal de originaliteit van Ronaldo niet af. Na enkele minuten werd hij gevloerd, waarmee het amusement als een kleiduif uit de wedstrijd werd geschoten. Tweeëntwintig mannetjes in blauw en rood die, onder een wolk van motten, elkaar krampachtig de bal toespeelden, dat is wat er overbleef.
"Let maar op, dat worden penalty's," zei Daniël de Ridder naast Schut en Borst. Als er in dit toernooi een lichtpuntje aan te wijzen valt, is het De Ridder die als d'Artagnan op de bank in al die wedstrijden zocht naar Musketiers, al was het er maar één. Een ex-voetballer in de studio met een warme stem, na vier weken voetballen is het, hoe mooi zijn tanden ook in een rijtje stonden, een magere oogst. Dát, en een nieuwe voetballer van wie de naam verrukkelijke bekt. Om mezelf te troosten, riep ik het enkele keren na het laatste fluitsignaal: Umtiti! Umtiti! Umtiti!