Generatiekloof

De terugreis verliep vlotjes. Geen klapbanden of files en mijn vriendin voorzag me van een slok appelsap en schijfjes banaan, zodat ik de caravan fris en fruitig over de snelweg trok. De achterbank gaf geen kik. De stilte werd pas doorbroken met een gil van oudste, nabij een tolhuisje vlak voor Lille:
"Ted van de Pavert heeft nu al rood! In de 29e minuut!"
De rust was meteen verdwenen. Een moment dacht ik dat De Graafschap de nacompetitie met problemen was gestart, maar de jongens bleken op de iPad verzonken in 'Dreamteam Rebels Show Me Your Money', een of ander voetbalspelletje waarmee de heren elk een team mogen samenstellen.
Bij de grens met België stond oudste voor een dilemma. "Moet ik Vardy kopen?", vroeg ie met de air van een beurshandelaar die twijfelt tussen aandelen Ahold of Unilever. Zijn broer bleek een deskundige.
"Wat zijn z'n stats?"
"Snelheid 80, passing 73, effinciency 82."
"Fysics?" wilde jongste nog weten.
"79," antwoordde oudste.
"Meteen doen," was het oordeel.
Ik parkeerde de auto direct op de vluchtstrook. Wanhopig keek ik van mijn vriendin naar de achterbank, waar met haastige duimen Jamy Vardy nu al werd aangespeeld.
"Rijd maar rustig door, komt wel goed," zei mijn vriendin op dezelfde toon waarmee ik jaren geleden werd gerustgesteld toen ik met kleren aan op het startblok stond voor diploma A.
De rest van de reis was het weer stil. Pas toen ik thuis de auto op de inrit parkeerde, keek ik over mijn schouder om de spanning te breken.
"Zo jongens, heeft Vardy nog gescoord?"
Oudste keek me aan als de leraar Duits die voor de vierde keer moet uitleggen dat het voorzetsel bepaalt welke naamval er volgt.
"Vardy? Ja, duh. Verkocht. Te weinig realistics."
Meteen zag ik mijn vriendin verstarren. Nu was de maat vol. Binnen twee minuten zette ze de jongens aan de keukentafel boven een bord Mens-erger-je-niet. Met ouderwetse dobbelstenen en een plak peperkoek. Met roomboter.
Intens tevreden sjouwde ik de koffers naar binnen.