De koffiemok met twintig keer het woord papa erop, de plof waarmee de krant op de mat valt, het voorgevormde matras dat aangeeft hoe mijn vriendin en ik in slaap vallen, de afstandsbediening met drie afgesleten knopjes, de acht, de nul en de één. Precies dáárom gaat de sleutel na twee weken vakantie met een lach in de voordeur.
Vooruit, het veld voor het huis mag er ook bij. De buurt klontert er samen in een partij als ik de paprika en de uien snijd. Door het keukenraam zie ik ze ploeteren, twee PSV-shirts, een jongen in Oranje, één Messi en twee spelers in verschoten T-shirts van de Hema; onze jongens. Er wordt gescoord met een solo als de wok op het vuur gaat. Juichen als Theo Janssen na zijn stift in de Grolsch Veste.
Het is vijf uur. De radio brengt het nieuws dat Fabregas waarschijnlijk terugkeert naar Spanje. In gedachten zie ik de suppoosten van Camp Nou wenen om hun verloren zoon. Het staat niet op zichzelf; na enkele dagen Nottingham verlangt Wesley Verhoek naar de Schilderswijk, Lange Poten en het Plein.
De achterdeur gaat open, mijn vriendin kwakt haar tas tegen de kast. De pan gaat op tafel en ik roep de jongens binnen. Iedereen is weer thuis.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten