De zebra van Johannesburg

“….natuurlijk was het een goede stap om naar Hamburg te gaan. Prima club. Sterke competitie. Ik heb je er goed in de gaten gehouden. Frank en Phillip hebben ook nog wedstrijden van je bezocht. We hebben een goed beeld van je.”
De bondscoach onderbreekt zijn verhaal. De telefoon ligt zwaar in zijn hand. Zijn uitleg is goed opgebouwd, maar nu moet het vonnis uitgesproken worden. Bert van Marwijk haalt nog een keer diep adem.
“We hebben besloten om je niet te selecteren voor het WK. Uiteindelijk heb je te weinig tijd gekregen om volledig terug te keren op je oude niveau. Ik zou je nog op kunnen nemen in de voorselectie, maar als de aanvallers fit blijven zou je afvallen bij de eerste schifting. Je hebt te veel betekend voor Oranje. Dat wil ik je niet aan doen.”
Aan de andere kant van de lijn staat Ruud van Nistelrooy voor zijn koloniale buffetkast. Zijn rechterhand houdt de telefoon bij het oor. Terwijl de bondscoach het oordeel uitspreekt, kijkt hij naar de grote ingelijste foto boven de kast aan de muur. Het is een prachtige plaat waarop Van Nistelrooy juichend wegrent na zijn doelpunt op het vorige WK tegen Ivoorkust. De foto is met een telelens vanaf de tribune geschoten door zijn vriendin. Met zijn vrije linkerhand streelt Van Nistelrooy de stenen zebra die onder de foto op de buffetkast staat. Een vriend had het beest meegenomen van een markt in Johannesburg na de laatste knieoperatie. ‘Als ruggensteuntje voor de zware herstelperiode’, zei hij erbij, ‘door de zebra weet je steeds waarvoor je het doet: het WK in Zuid-Afrika.’ Het stenen beeld werd een symbool in de strijd voor volledig herstel. Vooral de zware maanden, waarin Van Nistelrooy acht uren per dag geestdodend met zijn knie in een bewegingsapparaat moest plaatsnemen, week de zebra niet van zijn nachtkastje. Als een trouwe kameraad in moeilijke tijden. Het gestreepte beest werd het symbool van de route naar de WK-finale in Johannesburg. Toen de revalidatie de afrondende fase inging, kreeg het beeldje een prominente plek in de huiskamer, zodat de droom van deze zomer letterlijk in beeld bleef.
“Ruud, ben je er nog?” vraagt Van Marwijk na enkele seconden.
“Is er geen andere mogelijkheid meer om geselecteerd te worden? Ik ben ervan overtuigd dat ik in Zuid-Afrika van waarde kan zijn.” Van Nistelrooy zoekt naarstig naar een ontsnapping. Deze afwijzing staat niet in de planning die hij voor deze maanden gemaakt had. Over zijn linkerschouder kijkt hij door de glazen schuifdeur naar zijn dochtertje. Buiten in de zandbak bouwt ze een toren met een emmer.
“Dat weet ik,” antwoordt Van Marwijk, “je zou nog steeds beslissend kunnen zijn voor het Nederlands Elftal. Maar ik heb meer spitsen die dat ook kunnen. Zij zijn op dit moment verder dan jij.”
Het dochtertje van Ruud van Nistelrooy klapt in de tuin driftig haar handjes tegen elkaar, stapt uit de zandbak en loopt gehaast naar de schuifdeur.
“Papa, ik moet plassen!”, zegt ze als ze de huiskamer binnenstapt. Zelfstandig dribbelt ze meteen door naar de gang. Terwijl Van Nistelrooy zijn dochter onbewogen nakijkt, tilt zijn linkerhand het zebrabeeld van de kast.
“Dus de beslissing is al gevallen. Ik kan niets meer doen?”
Weer klinkt de zware ademstoot van Van Marwijk door de telefoon.
“Het spijt me, Ruud. De keuze is niet op jouw gevallen.”
“Okay, bedankt voor de uitleg.” Ruud van Nistelrooy wacht de groet van de bondscoach niet af en plaatst de telefoon terug in de houder op de kast. Zijn ogen schieten opgejaagd van de zebra in zijn linkerhand naar de foto aan de muur en weer terug. Secondenlang.
“Dag papa!” Ontspannen huppelt het kleine meisje weer terug naar de tuin, sluit de schuifdeur en neemt weer plaats in de zandbak.
Dan pas spat de droom van deze zomer met een korte heftige zwaai tegen de muur in duizenden stukken uiteen.